بیماریهای بلدرچین

مایکو پلاسما گالی سپتیکوم

عفونت طبیعی مایکو پلاسما گالی سپتیکوم در بلدرچین ژاپنی گزارش شده است. در یک گله 20000 قطعه بلدرچین؛ سینوزیت چرکی واگیر دار شایع شده بود. این بیماری روند آهسته ای داشت و میزان تلفات روزانه آن 25 عدد بود.

از نشانه ها بالینی آن اختلال تنفسی، فلج اندامهای حرکتی، افسردگی، کاهش مصرف غذا، کاهش وزن، کاهش تخمگذاری و افزایش تعداد تخم های فاقد رنگدانه می باشد.

معاینات پس از مرگ نشان داد که سینوس زیر کاسه چشمی Ifra – orbital sinusesمتورم شده به وسیله موادپنیری و یا اکسوادی موکوئیدی و ژلاتینی پر شده است. تخمدان ها دچار آتروفی گردیده و در بعضی از آنها تورم کیسه هوایی دیده می شود.

رتیکولوآندوتلیوز

رتیکولوآندوتلیوز به شکل طبیعی و تجربی در بلدرچین ها گزارش شده است. این بیماری در بلدرچین روند مشابهی با روند ایجاد آن در سایر گونه های پرندگان دارد. از نشانیهای بالینی آن، لاغری، پردرآوری کند، پرهای خشن، علایم فلجی، افسردگی و 2 برابر شدن طول نوک بالایی پرنده می باشد.

در تغییرات میکروسکوپی کبد و طحال بزرگ شده و گاهی اوقات طحال ممکن است تا 10 برابر اندازه طبیعی خود بزرگتر شود. ضایعات تومور مانند با رنگ سفید تا سفید متمایل به زرد عموماً در کبد و طحال وجود دارد. ندول های تومور مانند و ضخیم شدگی مشخص ممکن است بر روی سطح خارجی روده و پانکراس وجود داشته باشد.

دریک شیوع طبیعی از رتیکولوآندوتلیوز در یک گله بلدرچین ژاپنی توده های توموری در ششها، کبد و طحال، قلب، پانکراس، روده کور، تخمدان، کلیه ها، کیسه هوایی، غده تیروئید، بیضه ها و اعصاب سمپاتیک مشاهده شد. امکان آتروفی بورس در عفونت های تجربی وجود دارد.

لکوز

حساسیت بلدرچین ژاپنی به عفونت طبیعی با ویروس لکوز پرندگان توسط محققین گزارش شده است. ضایعات ماکروسکوپیک و میکروسکوپیک در بلدرچین ها با آنچه که در ماکیان توصیف گردیده مشابه می باشد. معمول تریت ضایعات میکروسکوپیک عبارت از بزرگ شدگی کبد و طحال و ضخیم شدن دیواره روده می باشد.

آزمایش های هیستوپاتولوژیک تعداد زیادی لنفوسیت را همراه با مواردی از اشکال میتوزی نشان می دهد. وجود آنتی بادی علیه ویروس لکوز در سرم را می توان با آزمایش هایVN، CFT تشخیص داد.

پیشگیری و درمان بیماری بلدرچین

هموفیلوس پارگالیناروم

این باکتری از سینوس زیر کاسه چشمی بلدرچین هایی که دچار سینوزیت بوده اند، جدا شده است. سن ابتلا به این بیماری از 3 هفتگی به بعد گزارش شده است.

از نشانه های بیماری آب ریزش بینی و تورم ملتحمه، کدورت و یا زخم قرنیه که منجر به پاره شدن قرنیه و ایجاد  PANOPHTALMIA شده، تغذیه سخت، لاغری مفرط، سینوزیت موکوئیدی – چرکی و وجود توده بزرگی از مواد سخت شده در سینوس های زیر کاسه چشمی است.

سالمونلا گالیناروم

شیوع این بیماری ناشی از سالمونلا گالیناروم سبب تلفات بالایی در جوجه بلدرچین های 1 تا 3 روزه و تلفات پایینی در جوجه بلدرچین های نر شد.

از نشانه های بالینی آن می توان افسردگی، تجمع جوجه بلدرچین ها به دور هم و جراحات ناشی از بیماری را ذکر نمود.

کالبدگشایی جوجه بلدرچین ها تلف شده پری کاردیت، نقاط نکروزه بر روی کبد، پر خونی شش ها، هیدروپری کارد، انتریت توام با خونریزی حاد و بزرگ شدگی خفیف طحال را نشان داد.

از نشانی ها و ضایعات ناشی از بیماری در جوجه بلدرچین های نر کاهش اشتها، نفس نفس زدن خفیف، پرخونی کبد و انتریت می باشد.

تاول کف پایی

علایم این بیماری لنگش، تورم مفاصل، تورم پیازی بالشتک کف پایی و بافتهای اطراف آن؛ ضخیم شدگی غشاهای سینوویال می باشد.

با برش سطح محل ضایعه، برجستگی سفید رنگی در داخل بافت دیده می شود که از این ضایعات باکتری E.coil را می توان جدا نمود.

استافیلوکوکوس آلبوس

میزان بالای جراحات وارده به سر، بال و پا به علت تهییج و تحریک بلدرچین ها در هنگام تغذیه و یا تیمار و اداره آنهاست.

وقتی که بلدرچین ها می ترسند یا مضطرب می شوند، پرواز کرده و بعلت برخورد به سقف و دیواره قفس ها سر و نقاط بدنشان آسیب می بیند. عفونت باکتریایی سبب تشکیل آبسه در نقاط جراحات دیده سر،بال و پا می شود. از این آبسه ها باکتری استافیلوکوکوس جدا شده می شود.

برونشیت بلدرچین

بیماری بسیار حاد، کشنده ومسری ویروسی در بلدرچین است. با اختلالات تنفسی و مرگ بلدرچین بیمار مشخص می شود. بیماری امکان دارد از راه هوا، از یک پرنده به پرنده دیگر منتقل و پرنده آلوده، بیماری را به پرنده حساس منتقل سازد. برونشیت معمولاً از طریق نشستن بلدرچین مادر روی تخم ها به جوجه ها سرایت می کند. در حالیکه اولین مورد شیوع بیماری در فارم پرورش بلدرچین، معمولاً در اثر آلوده شدن بلدرچین مادر انجام می شود و این در صورتی است که بلدرچین های خریداری شده در مجاورت گله های بوقلمون قرار گیرند یا به محلهای آلوده منتقل گردند. پس از ورود بیماری در فارم، به آسانی و به هر وسیله ممکن سریعا در فارم انتشار می یابد.

از نشانه های بیماری اختلالات تنفسی، عطسه، سرفه، کم شدن یا توقف مصرف غذا و آب، سرماخوردگی، به پهلو افتادن و بالاخره مرگ می باشد.

میزان ابتلا 100% و مرگ و میر 40% در جوجه بلدرچین های جوان گزارش شده است.

دوره بیماری در مرغها و بوقلمون سه هفته است، در صورت عدم درمان دوره بیماری در بلدرچین 3 تا 5 نهفته است. QB در طول فصل، در فارم باقیمانده و حیوانات حساس را بیمار می کند. تاریخچه بیماری، نشانیها و جراحات وجداکردن ویروس از بلدرچین آلوده و بالاخره مشاهده اجسام داخلی سلولی بازوفیلیک در هسته سلولهای کبدی از راه های مهم تشخیص بیماری است.

انواع بیماری های بلدرچین و درمان

نیوکاسل

گزارش هایی از شیوع طبیعی نیوکاسل در گله های بلدرچین وجود دارد. دو محقق اظهار داشتند که بلدرچین ها نسبت به ماکیان حساسیت کمتری به نیوکاسل داشته. این بیماری به ندرت در بلدرچین ها تشخیص داده شده است. با وجود آنکه بیماری نیوکاسل به شکل بومی (آندمیک) در ماکیان هنگ کنگ وجود دارد و بلدرچین ها در آنجا در مقیاس بزرگی پرورش می یابند، عفونت طبیعی ناشی از NDV از مدت ها قبل توجه نکرده است.

این محققین اظهار داشته اند که مقداری از پرندگان وحشی به شکل تحت بالینی به نیوکاسل مبتلا شده و حاملین فاقد نشانه های بیماری  NDV هستند.

بنابراین ممکن است بلدرچین نیز تحت شرایط محیطی خاص به عفونت تحت بالینی بیماری نیوکاسل مبتلا شوند. از نشانه های آن کاهش وزن، اسهال و نشانه های عصبی مانند لرزش و فلجی پا، عدم کنترل پرنده بر روی گردن، بال، پا و پایین آمدن میزان تولید تخم در گله مادر را می توان نام برد. نشانه های بالینی مانند تلفات ناگهانی، بی اشتهایی، کسلت و کزکردگی، لاغری مدفوع اسهالی با رنگ زرد روشن که پس از مدتی به صورت آبکی و شفاف در آمده و در انتها به صورت اسهال غلیظ و سبز رنگ در خواهد آمد دیده خواهد شد. نیمی از بلدرچین های مبتلا، نشانه های عصبی کاملاً مشخص و متفاوت از عدم تعادل خفیف تا یک فلجی کامل (Flaccid ) پس از 3 تا 4 روز از شروع حالت بی اشتهایی و اسهال نشان می دهند. این یک مورد حالت خاصی از فلجی بود که شامل افتادن بر روی جناغ، یا یک طرف بدن و کشیده شدن پاها به طرف عقب می باشد. بالها اندکی از هم باز بوده، حالت آویخته داشته و بر روی بسترقرار می گیرند. سر بلدرچین ها قبلاً بطور وارفته ای به یک طرف آویزان می باشد. وقتی اینگونه بلدرچین ها در دست گرفته می شوند به نظر می رسد که کنترلی بر بال، پا و گردن خود ندارد ولی در عین حال هنوز هوشیار به نظر می رسند. پرهای اطراف مقعد مرطوب بوده گاهی اوقات به وسیله موادی به رنگ سفید گچی در می آید.

در کالبد گشایی بلدرچین های تلف شده ضایعاتی از قبیل درجات متفاوتی از میزان چربی در کبد و کلیه ها، رسوی اورات زرد رنگ بر روی قسمتهایی از کیسه هوایی، پر خونی دوازده قسمت فوقانی روده مشاهده می گردد. هیچ گونه ضایعه ماکروسکوپی در ریه، مغز، مننژ، عصب سیاتیک و شبکه بازویی و طناب نخاعی دیده نشده است.

 برای کسب اطلاعات درمورد پاستورلوز

  به ادامه مطلب مراجعه کنید

ادامه نوشته

بیماریهای بلدرچین

انگل Capillary

انگلی که با ورود به چینه دان بلدرچین آنها را بیمار می کند، انگل چینه دانی، کاپیلاری، رشته ای و چند نام دیگر که توسط متخصصین ارائه شده، نامیده می شوند. در آزمایشگاههای تشخیصی به نام Capillary شناخته می شوند. این لنگل ها بدون چشم مسلح قابل رویت نیست، به حر حال اگر نمونه بافتی از چینه دان بدن پرنده مبتلا را خارج و پاره کنید، می توانید انگل های رشته ای کوچکی، که اطراف یک بافت را احاطه کرده اند ببینید. این انگلها طی یک دوره زمانی خاص در یکجا جمع و باعث ازدیاد مرگ و میر، همچنین باعث ضخیم شدن دیواره چینه دان می شوند. پرنده احساس گرسنگی می کند و به نفس نفس می افتد، چرا که به سختی میتواند تنفس کند. این مشکل می تواند با برنامه های کنترلی و توسط برنامه های منظم مانند موارد زیر جلوگیری و کنترل شود.

         تمام پرنده ها حتی آنهایی که براش کار پرورش می دهید، را در محوطه سیمی نگه دارید. فقط زمانی که می خواهید پرنده ها را برای پرواز در محوطه پرواز ببرید، روی زمین بگذارید. بیش از یک محوطه پرواز و گردش برای استفاده آنها داشته باشید.

         تخم های انگل دار از مزرعه برداشته و دور انداخته شوند.

         وقتی داخل قفسهای سیمی باشند پرنده ها قادر به برداشتن تخم نیستند.

         پرنده هایی که روی بستر در پرورش می یابند بهترین مورد برای هجوم انگلها هستند.

         تمیزی کامل بستر در پیشگیری از ورود انگل ها مناسب است. اغلب پرورشگاه ها کاملاً بهداشتی نیستند و سبب آلودگی انگلی می شوند.

         آبخوری ها و دانخوری ها به فاصله 3 تا 6 اینچ از زمین، سبب کاهش دسترسی پرنده به مدفوع می شود.

        زمین را در زمانیکه استفاده نمی شود تا عمق زیاد شخم بزنید.

         خاک جایگاه پرواز به خوبی زهکشی و خشک شده باشد.

         این احتیاط زمانی لازم است که داروهای ما سولفوره باشد.

 برای کسب اطلاعات درمورد انفولانزا

  به ادامه مطلب مراجعه کنید

ادامه نوشته

بیماری آلسراتیوانتراتیس

بیماری آلسراتیوانتراتیس

این بیماری،در بلدرچین ها بسیار رایج و کشنده است. تلفات در پرندگان جوان در اثر عدم کنترل احتمالاً به صد در صد خواهد رسید. بیماری اغلب در پرندگانی که روی زمین یا بستر پرورش می یابند دیده می شود. اما در پرندگان نگهداری شده در قفس سیمی نیز رخ می دهد. عامل آن باکتری است که در قسمتهای داخلی روده وجود دارد. اگر همه پرنده ها در یک مزرعه همزمان بیمار شوند، بیشترین میزان مرگ و میر طی 5 و 14 روز اتفاق می افتد.

با کالبد شکافب پرنده تلف شده می توان این بیماری را تشخیص داد. این بیماری اغلب در سطح داخلی روده کوچک مشاهده می شود. عفونت های ثانویه ممکن است در بیماری مشاهده شوند ولی تشخیص آن سخت است. بنابراین روشهای آزمایشگاهی هنوز بهترین و دقیق ترین روش برای تشخیص بیماری است. پیشنهاد می شود از پرندگان تلف شده در شب برای انجام کارهای آزمایشگاهی استفاده نمود. این بیماری معمولاً با خوردن غذاهای آلوده منتشر می شود.

پرندگان بهبود یافته به عنوان منبع آلودگی برای پرندگان ناسالم هستند. بنابراین باید پرندگان آلوده را از پرندگان سالم جدا کرد. پرورش پرندگان در قفس سیمی معمولا در جلوگیری از بیماری مفید است. اما تضمینی وجود ندارد که درمانها طبق برنامه های مدیریتی سابق در مزرعه موثر باشد. تحت شرایط غیر بهداشتی در گله حتی بهترین داروها هم ممکن است بی تاثیر باشند.

موثرترین روش برای رفع این بیماری حذف عفونتهای ناشی از انگل سکال است. (این عفونت ها سبب ورود واسطه های پروتوزوایی می شود.)

برای درمان داروهایی همراه با خوراک نیز ممکن است؛ استفاده شود. اما اثر آن 5 تا 8 روز طول می کشد. پرورش دهندگان هنگام استفاده از این روش دچار برخی مشکلات مانند موارد زیر می شوند.

         اغلب مخلوط کردن داروها غیر ممکن است. مگر اینکه پرنده های زیادی برای استفاده از این حجم بالا موجود باشد.

         مخلوط کردن دارو با غذا به وسیله بیلچه به خاط عدم توزیع یکسان آن مناسب نیست. ممکن است بعضی از پرنده ها داروی بیشتری دریافت کنند و بعضی مقدار کمتری از این رو میکسر مناسبی باید برای مخلوط کردن دارو موجود باشد.

        مصرف روزانه غذا متفاوت است. چرا که پرنده در تابستان کمتر و در زمستان بیشتر غذا می خورد. همچنین عموما پرنده مریض کمتر غذا می خورد ولی به نوشیدن ادامه می دهد.

اگر نتوان مقدار درستی غذا به پرنده داد، پرنده نمی تواند به درستی از دارو استفاده کند. هرگز سعی در جایگزینی داروهای مشابه نکنید. بسیاری از داروها دز مشخصی برای درمان بلدرچین ندارند. بنابراین سطح مصرف دارو توسط متخصصین مشخص می شود.از این رو استفاده مداوم از دارو در شرایط عادی پیشنهاد نمی شود. استفاده بیش از حد دارو می تواند باعث تلفات بیشتری شود. بهترین حالت درمان بیماری از نقطه نظر اقتصادی و علمی عدم استفاده از دارو است. بعضی از شرایط، ممکن است دوره استفاده از داروهای خاص را برای بهبود بیماری تعدیل کنند.

معمولا تغییرات مدیریتی سبب کاهش یا جلوگیری از وقوع بسیاری از بیماریهای بلدرچین می شود. همیشه بدانید چه چیز را درمان می کنید، چرا درمان می کنید و چه مدت درمان برای نتیجه گیری بهتر لازم است. متخصصین، مجهزترین و واحد شرایط ترین افراد برای گردآوری این اطلاعات هستند.

روشهای مصرف دارو

بعد از مشخص شدن اینکه دارو برای جلوگیری، کنترل و یا درمان بیماری خاصی لازم است باید بهترین روش مصرف دارو را در نظر بگیرید. اغلب داروهایی که در دسترس هستند در شکلهای مختلفی تولید می شوند. تزریقی، نوشیدنی (آبکی)، مایع، پودر و افزودنیهای خوراکی. سه روش رایج مصرف دارو به این ترتیب هستند:

تزریق

با استفاده از این روش میزان صحیح دارو استفاده می شود. اگر دارو  مفید باشد، بیمار طی 24 ساعت درمان می شود. اگرچه از یک نظر این روش کمتر مورد قبول است، چرا که در این رو لازم است پرنده را در دست بگیریم کار و زمان بیشتری می برد و احتمال آسیب زدن به پرنده وقتی با دست می گیریم زیاد است. تزریق عموماً زمانی مورد استفاده قرار می گیرد که میزان مرگ و میر روزانه بالاست و می خواهیم بقیه پرنده ها را نجات دهیم.

نوشیدنی

استفاده از داروهای نوشیدنی کاربردی تر است. زمان اثر این روش 3 تا 4 روز است. انجام دسترالعمل دارو بسیار مهم می باشد. به این ترتیب که هرگز زمانی که 2 قاشق شربت تجویز شده، چهار قاشق مصرف نشود. بعضی افراد فکر می کنند، استفاده دو برابر از دارو تاثیر بیشتری دارد. در صورتی که این کار از استفاده نکردن دارو مضر تر می باشد. هنگام مصرف داروهای نوشیدنی، تحت شرایط محیطی در آن زمان باید رعایت شود. به طور مثال پرندگان در دمای F85؛ روزانه 2 تا 3 بار و در دمای F 75 یا پایینتر میزان بیشتری دارو مصرف می کنند.

بیماریهای بلدرچین

برای پیشگیری، از روشهای بهداشتی به منظور سالم سازی سالنها از طریق ضد عفونی سالن و وسایل مربوطه استفاده کرده و به مدت 30 تا 60 روز قبل از ریختن جوجه بلدرچین بایستی سالنها خالی بمانند. جوجه هایی که به طریقه صحیح از تخم در آمده اند، نبایستی در مجاورت بیماران و یا در سالنهای آلوده قرار داده شوند.

در تجارت، واکسنی برای این بیماری تهیه نشده است. اما استفاده از اتو واکسن با نتیج خوبی همراه بوده است . با نظارت مرکز کنترل واکسن می توان از آن برای این منظور استفاده نمود، واکسن به صورت قطره چشمی مورد استفاده قرار می گیرد.

درمان با استفاده از تایلوزین به میزان 50 گرم در هر تن خوراک به مدت 5 روز، سپس عدم مصرف (5 روز) و مجدداً مصرف تا 5 روز توصیه می شود. تایلوزین هیچگونه اثری روی ویروس ندارد اما روی عفونت مایکوپلاسمایی اثر کرده و مانع پیچیده شدن بیماری می گردد.

درمان متناوب با استفاده از تایلوزین یا اریترومایسین در آب آشامیدنی برای همان مدت توصیه می گردد.

بهتر کردن اصول پرورش و مدیریت و ایجاد امنیت قاطع به منظور جلوگیری از استرس های دیگر در دوره بیماری لازم به نظر می رسد. غذا و آب تازه به منظور افزایش میل به خوردن و آشامیدن بایستی در اختیار بیماران قرار داده شود. در صورتیکه از بلدرچین های سالم به منظور جوجه کشی استفاده شود، کنترل بیماری به نحوه مطلوب انجام خواهد شد.

بیماری آسپرژیلوس

آسپرژیلوس بیماری عفونی پرندگان می باشد. علایم آن ناراحتی تنفسی، وجود پلاکهای کازئوز (پنیری) در ریتین وکیسه های هوایی می باشد. غالباً بیماری حاد در پرندگان جوان سبب مرگ آنها شده و در حالت مزمن تعداد کمتری را مبتلا می نماید.

نام این بیماری در جوجه های تازه متولد شده، پنومونی می باشد.

عامل بیماری قارچی است به نام (Aspergillosis Fumigatus) بیماری اولین بار در فرانسه در سال 1856 گزارش شده است. قارچ در طبیعت منتشر و سبب آلودگی گیاهان، حیوانات و انسان می شود. طیور را نیز به همین گونه بیمار می کند. این قارچ در دمای اتاق و درجه حرارت بالاتر رشد می کند.

بیماری در سراسر جهان وجود دارد. اسپورهای قارچ تقریباً به صورت عالمگیر ظاهر می شوند و ثابت شده است که تمام مواد بستر (کود گیاهی، پوسته بادام زمینی، پوشال، پوست درخت و کاه) عامل بیماری را در خود نگهداشته اند. آسپرژیلوس به صورت اسپورادیک به وجود آمده و به صورت یک مشکل برای مرغداری در آمده و به ندرت به شکل اپیدمی تظاهر می کند.

بیماری از طریق استنشاق اسپورهای قارچ در هچری های آلوده، فارم های پرورش مرغ مادر، بستر یا غذای آلوده منتقل می شود. این بیماری زیاد مسری نیست، اگر رطوبت محیط بالا رود، انتشار آلودگی در محیط آلوده به قارچ آسپرژیلوس کم می شود.

دوره بیماری تا حد زیادی به سن و قدرت پرنده مرتبط است. در فرم حاد آنهایی که شدیداً آلوده شده اند می میرند. مرگ ومیر در بلدرچین ها به طور متوسط 5 تا 20درصد است ولی ممکن است تا 50 درصد برسد. در شکل مزمن، دوره بیماری از چند هفته تا چند ماه و تلفات معمولاً کمتر از 5 درصد است.

در فرم حاد، تنفس با دهان باز، حالت خواب آلودگی، از دست دادن اشتها، نشانه های فلجی و تشنج (سم قارچ، سبب عفونت قارچی در مغز شده) در بلدرچین ها مشاهده شده است.

در فرم مزمن، علائم شامل از دست دادن اشتها، عدم رشد، تنفس با دهان باز، لاغری، سیانوز،(آبی و تیره رنگ شدن پوست)، اختلالات سلسله اعصاب مرکزی، پیچیدن گردن و نهایتاً مرگ می باشد.

جراحات دانه دار سفت وسخت در دستگاه تنفس به خصوص ریتین و کیسه های هوایی ظاهر می شود. این جراحات را پلاک می خوانند. زیرا در یک طرف تحدب و در طرف دیگر تقعر دارند.

پلاک های مذکور از اکسودای پنیری زرد رنگ شامل شکل می گیرند که در یک طرف کلنی قارچ جمع شده (مرکز عفونت). جراحات قارچی مغز (آنسفالیت) در پرندگانی که اختلالات سیستم اعصاب مرکزی را نشان می دهند، مشاهده می شود.

برای پیشگیری زودودن منبع عفونت (بستر، ساختمان، دستگاه جوجه کشی، غذا) ضدعفونی کردن و گاز دادن سالن پرورش، تمیز کردن دان خوری ها قبل از ریختن غذا در آن، عدم استفاده بستر و مصرف غذاهای کپک زده لازم است.

درمانی برای موارد انفرادی پرندگان آلوده نیست. ولی از طریق بالا بردن میزان رطوبت در محیط می توانیم انتشار بیماری را کنترل و یا به حداقل محدود نماییم. از بین بردن منبع آلودگی و درمان گله با استفاده از داروهای ضد قارچ (مایکوستانین و کنترل کننده قارچ سدیم و یا کلسیم پروپیونات یا ویوله) در غذا یا سولفات مس (1 به 2000) یا Rocon در آب برای مدت 3 تا 5 روز توصیه می شود. بستر را با استفاده از میکروب کش روغنی به منظور کنترل گرد و غبار هوای محیط و اسپور قارچ موجود در آن اسپری می نمایند. در مواردی که بیماری به طور شدید منتشر گردیده، قبل از تجویز دارو در گله بستر بایستی تعویض گردد.

نکته: سولفات مس فاسد کننده فلزات محسوب می شود، بنابراین دارو باید در ظرف لعابی، شیشه ای، سفالی یا پلاستیکی توزیع شود.

اکثر پرورش دهندگان بدون آموزش، تجهیزات و تجربه و نگاه کردن به تصاویر نمی توانند در این زمینه تخصص یافته و یا تشخیص درستی بدهند. به ندرت می توان بدون تخصص لازم و چشم غیر مسطح یک انگل داخلی را تشخیص داد. تجهیزات مناسب و پرسنل با تجربه خدماتی طیور، کمکهای شما در این زمینه هستند. وقتی پرندگان شما دچار بیماریهای شدید می شوند به آزمایشگاه هایی بروید که امکانات و پرسنل آگاه و با تجربه در اختیار داشته باشند.

مسائل بسیاری در مورد بیماریهای بلدرچین ها هنوز مجهول و ناشناخته است. پیشرفتهایی به صورت روزانه در زمینه روشهای مدیریتی و درمانی حاصل می شود. بیماریها هم پیشرفت کرده و نوع جدید جایگزین موارد بر طرف شده می شود.

شکل پایدار بیماریهای قدیمی چالش روزانه محققین است و نیاز به تحقیق زیاد دارد.